Computer-assisted language learning (CALL)
(Computer-assisted language learning program)
ผ่าน
บาลโพธิ์ (2539) อธิบายลักษณะของโปรแกรมคอมพิวเตอร์ช่วยเรียนภาษา
หรือ CALL (Computer-assisted language learning program) ไว้ว่า
โปรแกรมช่วยเรียนภาษาเป็นชุดคำสั่งที่สร้างขึ้นเพื่อใช้ในการเรียนการสอนภาษามีลักษณะเหมือนกับโปรแกรมช่วยการสอน
หรือ CAI คือ มีการเสนอเนื้อหาหรือเนื้อเรื่อง
มีการถามการตอบ มีการแนะนำและอธิบายแต่จะกว้างกว่า CALL เพราะ
CAI บอกให้ทราบว่าเป็นโปรแกรมช่วยการสอนเท่านั้น
ส่วนจะสอนวิชาใดบ้างก็แล้วแต่ผู้สร้างโปรแกรม
แต่ CALL หมายถึงโปรแกรมช่วยเรียนภาษาโดยเฉพาะ
ใช้ได้ทั้งกับการเรียนในห้องเรียน โดยมีผู้สอนเป็นผู้ควบคุมดูแลกระบวนการเรียน
และการให้ผู้เรียนเรียนจากโปรแกรมด้วยตนเองที่ศูนย์การเรียนรู้ดวยตนเอง (Self-access
learning center) หรือที่ศูนย์คอมพิวเตอร์และสำหรับสถานศึกษาทีมีความพร้อมก็อาจมอบแผ่นโปรแกรมให้ผู้เรียนนำไปใช้กับเครื่องคอมพิวเตอร์นอกสถานศึกษาโดยผ่านโมเด็มและสายโทรศัพท์
English Version
Computer-assisted language learning (CALL)
Computer-assisted language learning (CALL) is succinctly defined in a seminal work by
Levy (1997: p. 1) as "the search for and study of applications of the computer
in language teaching and learning".[1] CALL embraces a wide range of ICT applications
and approaches to teaching and learning foreign languages, from the
"traditional" drill-and-practice programs that characterised CALL in
the 1960s and 1970s to more recent manifestations of CALL, e.g. as used in a
virtual learning environment and Web-based distance learning. It also extends
to the use of corpora and concordancers, interactive whiteboards,
Computer-mediated communication (CMC), language learning in virtual worlds, and
Mobile-assisted language learning (MALL).
The term
CALI (Computer-assisted language instruction) was in use before CALL,
reflecting its origins as a subset of the general term CAI (Computer-assisted
instruction). CALI fell out of favour among language teachers, however, as it
appeared to imply a teacher-centred approach (instructional), whereas language
teachers are more inclined to prefer a student-centred approach, focusing on
learning rather than instruction. CALL began to replace CALI in the early 1980s
(Davies & Higgins 1982: p. 3) and it is now incorporated into the names of
the growing number of professional associations worldwide.
An alternative term, Technology-enhanced language learning
(TELL), also emerged around the early 1990s: e.g. the TELL Consortium project,
University of Hull.
The current philosophy of CALL puts
a strong emphasis on student-centred materials that allow learners to work on
their own. Such materials may be structured or unstructured, but they normally
embody two important features: interactive learning and individualised
learning. CALL is essentially a tool that helps teachers to facilitate the
language learning process.
It
can be used to reinforce what has been already been learned in the classroom or
as a remedial tool to help learners who require additional support.
The design of CALL materials generally takes into
consideration principles of language pedagogy and methodology, which may be
derived from different learning theories (e.g. behaviourist, cognitive,
constructivist) and second language learning theories such as Stephen Krashen's
monitor hypothesis.
See
Davies et al. (2011: Section 1.1, What is CALL?).[7] See also Levy &
Hubbard (2005), who raise the question Why call CALL "CALL"?
ตัวอย่างการสอนตามรูปแบบ CALL
ตัวอย่างการสอนตามรูปแบบ CALL
Presentation โดยใช้ CALL
Practice โดยใช้ CALL
Production โดยใช้ CALL
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น